Wat is er nieuw: Het Leven IS: Turn, turn, turn
To everything (turn, turn, turn)
There is a season (turn, turn, turn)
And a time to every purpose, under heaven…
Ik hoorde vandaag een oude ‘song’ van de Byrds getiteld ‘Turn, Turn, Turn’.
Het is een lied dat gaat over het altijd veranderend Leven; alles komt alles gaat…
Als voorbeeld van dit altijd veranderende leven worden de seizoenen genoemd.
We zitten alweer midden in de herfst en de winter komt er weer aan.
Hoe gaan we eigenlijk om met dit altijd veranderend leven waar de Byrds over zingen?
Niet erg soepeltjes is mijn observatie. Wat zeg ik?
Helemaal niet goed eigenlijk. Het ‘wispelturige’ leven proberen we juist wanhopig onder controle te krijgen.
De vrouw staat in wezen voor het Leven zelf
Net als met de vrouw. De vrouw, zoals je wel weet waarschijnlijk, staat in wezen voor het Leven zelf.
Zij is verbindend, gevoelig, meer emotioneel, baart kinderen, kortom is (in principe) het Leven zelf.
Dat is tenminste als ze de kans zou krijgen (of nemen).
In onze maatschappij is het al eeuwenlang tot op grote hoogte gelukt ook deze levensuiting onder de controle duim te krijgen.
De Romeinen riepen al: ‘Femina semper mutabile…’.
Dat wil zo veel zeggen als ‘de vrouw is een veranderlijk wezen (net als het leven zelf)’.
Dat is al snel verworden tot iets negatiefs en wordt vaak vertaald met ‘een vrouw is een wispelturig wezen…’.
Wat doe je met een ‘wispelturig (lees onvoorspelbaar) wezen’? De (emotie uitende) mond snoeren. Toch?
Ook de vrouw is, met andere woorden, in het masculiene controle gareel terecht gekomen.
Ook zij is goed geworden in het ‘alles bij het oude houden’ en bang voor veranderingen (zeker als die wezenlijk zijn).
Zij vormt met haar perfectionisme en controle drang een belangrijk onderdeel van het leger van de 1.7 miljoen medeburgers die in een burn-out zitten, opgebrand in een leven van wanhopige controle.
Waarom ‘wanhopig’? Weet je het antwoord? Natuurlijk! Het Leven IS verandering; het valt niet te controleren.
Na de zomer en herfst komt de winter; na regen zonneschijn, na pijn plezier.
Alles wat ooit verschijnt ook weer. Niets staat ooit vast in een altijd veranderend Leven.
Zoals we wel zeggen: je kunt er gif op innemen en ‘er helpt geen lieve moeder aan’.
Niet indammen maar meebewegen, participatie
Ons leven zou dus niet moeten bestaan uit indammen, inplannen, controleren, verkrampen en afscheiden.
Ons leven zou een leven moeten zijn van controle loslaten en ontkrampen.
Een leven van verbinding; een leven van Leven in de brouwerij, van vreugde, van liefde.
Niet simpelweg omdat dat ‘goed’ of ‘beter’ zou zijn (iets waarvoor we ons ‘best’ zouden moeten doen) maar omdat het Leven al zo IS.
Het leven is als en Oceaan met (soms) woelige baren en dan weer kabbelend maar toch weer altijd dezelfde Oceaan van Energie.
Al die golven (en golfjes) innig met elkaar verbonden bewogen door een complex van allerlei oorzaken en gevolgen (‘elementen’).
We weten het toch allemaal: tegen de elementen en de stroom opzwemmen heeft geen zin.
Je legt gegarandeerd het loodje in een burn-out (of erger).
Meebewegen, participeren in overgave is de enige juiste houding in dit Leven.
A time to gain, a time to lose
A time to rend, a time to sew
A time for love, a time for hate
A time for peace, I swear it’s not too late
PS wil je leren meebewegen als vrouw? We starten in November een nieuwe groep Female Touch !
Klik hier voor meer informatie
