Bestaat er een ‘ideale’ of ‘perfecte’ persoon waar naar we zouden moeten streven?
Is dat niet precies waar we met z’n allen mee bezig zijn? Weet je nog hoeveel ‘goed zo’s’ je te horen hebt gekregen toen je jong was?
Of hoe je een bestraffende of teleurgestelde blik ten deel viel als het niet ‘goed genoeg’ was of ‘beter kon’?
Perfectionisme is een veel gehoord resultaat. Goed, beter, best was duidelijk nummero uno van de top tien van zaken waar je naar moest streven in je ontwikkeling.
Dit lijkt allemaal meer dan logisch in een leven waarvan we algemeen aannemen dat het bedoelt is om zo goed mogelijk te overleven.
Daar moet je ‘sterk’ en ‘slim’ voor zijn en (vooral ook) hard voor werken.
Je weet dat je dit doet als je beloont wordt met een ‘goedkeurende knikje’ of schouderklopje tot (later) een goed salaris of een bonus.
Als je niet sterk genoeg of slim genoeg bent of niet erg je best doet dan moet je op de ‘blaren zitten’ of te wel de consequenties dragen.
Stress signalen van het lichaam, een zwaktebod?
Als je lichaam signalen uitzendt dat je er te veel van vraagt zoals bijvoorbeeld een burn-out dan wordt dat in de eerste plaats gezien als een zwakte bod.
Hoogstens mogen we dan (streng gecontroleerd) wat tot rust komen als we maar zo snel mogelijk weer aan de slag gaan.
Wie heeft in Godsnaam verzonnen dat dit alles zo moet zijn?
Wie heeft, in de eerste plaats, verzonnen dat ons Leven een overlevingsslag zou zijn?
Wie, vervolgens dat we ons verstand, ratio en vernuft moeten vervolmaken en dat hardwerkend te gelde moeten maken?
Je weet het antwoord natuurlijk: wij mensen zelf.
Niets fout aan om te ontdekken dat je je verstand kunt benutten in het leven.
Maar van dat verstand een ‘waterhoofd’ maken of een soort gezwel dat alles overwoekerd is vers twee.
Is er een ‘Amsterdam’ ergens met een voorzittershamer?
Dat al die cellen die samen ons lichaam vormen zichzelf een gevoel van een zelf hebben aangemeten uit louter praktische overwegingen,
(miljarden ‘zelfjes’ is wat veel om tot een consensus te komen) is helemaal okay, als je maar niet begint te denken dat er echt ‘iemand’ is.
Je mag al die straten en gebouwen best ‘Amsterdam’ noemen maar dat betekent niet dat er een ‘Amsterdam’ ergens met de voorzitters hamer zwaait.
Het ‘handige’ ‘gevoels-zelf’ is verworden en verkrampt tot een ‘iemand’ of ‘ik’ dat nu de controle zou moeten hebben.
Een ‘objectief’ iemand die nu de wereld ziet als een ‘buitenwereld’ afgescheiden van jou en waar je dus duidelijk in moet zien te overleven.
Voilá, de illusie en een hele wereld er op gebaseerd is een feit.
Ja, een illusie, een aanname is het die echt nergens op slaat in de Werkelijkheid die we Leven noemen.
Die is nog altijd wat die altijd was, is en zal zijn.
Een uiterste complex samenspel van oorzaken en gevolgen die leiden tot een voorwaardelijke Kosmos (wereld) van energetische verbindingen.
Al die innig verbonden energetische verschijningsvormen verschijnen als modificaties van en in een Zee van Energie of Licht.
Ze zijn, in wezen, dus ook nooit gescheiden van die Bron en er Al Een mee (Altijd Al Nu en Voor Altijd).
Wat heeft deze Werkelijkheid te maken met presteren en de ‘beste of perfect’ zijn?
Dit alles is juist het ‘slechtste’ wat ons ooit overkomen is.
Gelukkig maar dan dat het een aanname en illusie is en dat de Werkelijkheid van wie wij zijn en wat alles is nog steeds en altijd door alles heen ‘doorklinkt’.
